Για πολλά χρόνια τώρα υπήρχε έντονα η αντίληψη ότι η ασφάλεια που παρέχει ο δημόσιος τομέας εργασίας ήταν επαρκής ώστε να κάνει τους εκεί απασχολούμενους να κοιτάζουν με απόσταση τους συναφείς με τα εργασιακά δικαιώματα κλάδους της ιδιωτικής ασφάλισης ή τουλάχιστον να τους αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη.

Η αντίληψη αυτή συνεπικουρήθηκε για πολλές δεκαετίες από ένα συντεχνιακό και ανορθόδοξο πολιτικό σύστημα που οδήγησε νομοτελειακά στην πρόσφατη οικονομική κρίση που ζήσαμε. Συνοδεύτηκε επίσης από μία κυρίαρχη ιδεολογία και ένα κώδικα συμπεριφοράς σύμφωνα με τον οποίο ο πολίτης διδάχθηκε να βλέπει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα την λύση όλων των προβλημάτων του και από μία κρατικοδίαιτη, αδιαφανή επιχειρηματικότητα που εναγκαλιζόμενη τις παραφυάδες της εξουσίας, εμεγαλούργησε προς ίδιον όφελος.

Όλες αυτές οι παθογόνες πρακτικές λειτούργησαν για σειρά ετών σαν πρότυπα συμπεριφοράς, σαν υποδείγματα ασφαλών επιλογών και σαν διάδρομοι απογείωσης της κοινωνικής καταξίωσης. Επιπλέον προσδιόρισαν το μέτρο του κανονικού και του φυσιολογικού, αφού οποιαδήποτε άλλη αποκλίνουσα συμπεριφορά, εξ ορισμού εθεωρείτο αιρετική, οπισθοδρομική και αποτυχημένη.

Από την άλλη μεριά η ιδιωτική ασφάλιση στις δεκαετίες που πέρασαν ακολούθησε κατά κανόνα ένα δρόμο σταδιακού εκσυγχρονισμού και μάλιστα πολλές φορές με τρόπο θεαματικά υπερβαίνοντα τις προσδοκίες του μέσου καταναλωτή αλλά ενίοτε και με τρόπο ασύμμετρο προς τις ιδεοληψίες και τις αγκυλώσεις που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής είχε δημιουργήσει.

Όσο είναι βέβαιο πως η ελλειμματική γνώση για το αγαθό της ιδιωτικής ασφάλισης δεν μπόρεσε στο παρελθόν να κατανοήσει το φαινόμενο της ανάκλησης σωρείας αδειών λειτουργίας ασφαλιστικών επιχειρήσεων – που κάποτε κυριαρχούσε στην οικονομική επικαιρότητα και άφησε ανεξίτηλο το αρνητικό της αποτύπωμα στην κοινή γνώμη – άλλο τόσο βέβαιο είναι πως και η αγορά μας δεν είναι σίγουρο πως έκανε πάντοτε το επιπλέον του επαρκούς προς την κοινωνία, ώστε να αναδείξει το αγαθό που υπηρετεί.
Αναμφισβήτητο επίσης γεγονός είναι πως στην διάρκεια των χρόνων και όσο η τεχνολογική επανάσταση προχωρούσε, η ασφαλιστική βιομηχανία χωρίς δισταγμό την υιοθετούσε, σε πρόσωπα και σε υποδομές, με την ενσυναίσθηση ότι αυτό που τότε εθεωρείτο προχωρημένο, θα γινόταν σύντομα ο όρος άνευ του οποίου αύριο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει.

Τέλος, αξίζει να επισημανθεί, πως ο βαθμός της ασφαλιστικής συνείδησης εξακολουθεί να παραμένει κοιμώμενος - όπως τα ασφάλιστρα ως ποσοστό του ΑΕΠ – παρά τις ευρωπαϊκές πλέον νομοθεσίες, την σοβαρότητα και το κύρος της εποπτικής αρχής και το αυστηρό νομικό πλαίσιο σε όλο πλέον το φάσμα της ασφαλιστικής δραστηριότητας, αφού οι προκαταλήψεις και τα ιδεολογήματα του παρελθόντος, φαίνεται πως δεν υποχώρησαν επαρκώς, ώστε να πάψει ο καταναλωτής να βλέπει το ασφαλιστήριό του σαν το λογαριασμό του ρεύματος.

Η πρώτη φορά μέσα από τον δικό μας ασφαλιστικό κλάδο της Νομικής Προστασίας, που είδαμε ουσιαστικά τον δημόσιο τομέα εργασίας να επισκέπτεται τον χώρο μας ήταν στην αρχή της οικονομικής κρίσης.
Η πτωχευμένη οικονομία, δημιούργησε σε όλους αίσθημα αστάθειας με πιθανότερη προοπτική την κατάρρευση. Τα μέτρα στήριξης που ακολούθησαν για την ευρωπαϊκή σωτηρία της χώρας εγκαινίασαν μια άγρια εποχή περικοπών και στερήσεων. Θεωρώ πως τότε για πρώτη φορά ράγισε η εικόνα της ασφάλειας του Δημοσίου σε σχέση με τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των ανθρώπων του.
Η πολιτική εκκρεμότητα της εποχής και οι εναλλασσόμενες αυθεντίες έφεραν τα μνημόνια και την δημιουργική ασάφεια.

Η δική μας εταιρία λόγω εξειδίκευσης και διεθνούς προεργασίας ήταν προετοιμασμένη για την υποδοχή του εργασιακού κινδύνου των θιγομένων και έτσι έγινε η Νομική Προστασία η πύλη εισόδου μεγάλου πλήθους απασχολούμενων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που ζητούσε την νομική και οικονομική στήριξη στις εργασιακές και ασφαλιστικές του διεκδικήσεις. Διεκδικήσεις που είχαν ως κατεύθυνση είτε την αποτροπή της μείωσης του εισοδήματος από μισθούς, συντάξεις, επιδόματα κλπ είτε την επιστροφή των περικοπών που πραγματοποιήθηκαν στα χρόνια της κρίσης.

Η διείσδυση ήταν μεγάλη και κάθε φορά η ανταπόκριση μας γινόταν με όρους πρώτης προτεραιότητας και άμεσης επέμβασης. Η διαχείριση τόσων πολλών και διαφορετικών ανά κατηγορία ασφαλιστικών περιπτώσεων δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά.

Οι νομικές δυσκολίες και το οικονομικό κόστος δεν είναι ανάγκη να αναφερθούν. Όμως, είτε επρόκειτο για άτομα είτε επρόκειτο για ομάδες είτε επρόκειτο για ενώσεις, σωματεία κλπ, το κόστος ήταν ασυμμέτρως επαχθές.

Αιχμή του δόρατος για εμάς ήταν πρώτα πρώτα όλες οι κατηγορίες των ενστόλων υπαλλήλων του κράτους που είναι φορείς δημόσιας εξουσίας πχ. αστυνομικοί, στρατιωτικοί , λιμενικοί, πυροσβέστες κλπ. Ακολούθησαν πολλές κατηγορίες των λοιπών υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Στην περίοδο από Οκτώβριο 2018 μέχρι Φεβρουάριο 2019, μόνο η δική μας εταιρία έκανε αγωγές για πάνω από δύο χιλιάδες ασφαλισμένους της. Ατομικές ή συλλογικές αγωγές για τα αναδρομικά, τα δώρα και τα επιδόματα, εν ενεργεία και συνταξιούχων, κάθε κατηγορίας ενστόλων, νοσηλευτών, εκπαιδευτικών, δημοτικών υπαλλήλων, δημοσίων υπαλλήλων με σύμβαση δημοσίου δικαίου, δημοσίων υπαλλήλων με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου, για εργαζομένους σε ΔΕΚΟ, στους κλάδους των δημοσίων μέσων μεταφοράς κλπ.

Πιστεύω λοιπόν πως λόγω της οικονομικής κρίσης η Νομική Προστασία έγινε μια σημαντική πύλη εισόδου του δημοσίου τομέα εργασίας στην ιδιωτική ασφάλιση με τρόπο ανάλογο που ο Covid-19 έγινε ο μεγαλύτερος manager της ψηφιοποίησης στις μέρες μας.

Δημήτρης Τσεκούρας
CEO ARAG SE, Υποκατάστημα Ελλάδας